MIT: Żydzi rozpoczęli wojnę z Arabami w 1948 roku.
FAKT
Arabowie ogłosili, że przejdą do wojny, aby zapobiec utworzeniu żydowskiego państwa. Jamal Husseini, rzecznik Arabskiego Komitetu Wyższego, powiedział ONZ przed głosowaniem nad podziałem, że Arabowie „skropią ziemię naszego ukochanego kraju ostatnią kroplą naszej krwi.” (J. C. Hurewitz, The Struggle for Palestine, (NY: Shocken Books, 1976), p. 308.)
Po głosowaniu przewodniczący Arabskiego Komitetu Wyższego powiedział, że Arabowie będą „walczyć o każdy cal swojej ziemi.” (New York Times, (December 1, 1947).
Dwa dni później święci mężczyźni z uniwersytetu Al-Azhar w Kairze wezwali świat muzułmański do ogłoszenia dżihadu przeciwko Żydom. (Facts on File Yearbook, (NY: Facts on File, Inc., 1948), p. 48.).
Przewidywania Husajna spełniły się niemal natychmiast po tym, jak ONZ przyjęła rezolucję o podziale 29 listopada 1947 roku. Arabowie ogłosili strajk protestacyjny i wywołali zamieszki, które kosztowały życie 62 Żydów i 32 Arabów. Przemoc nadal eskalowała, aż do końca roku. (Palestine Post, (January 2, 7, 27; April 1; May 1, 1948).
Pierwsze dużej skali ataki zaczęły się 9 stycznia 1948 roku, gdy około 1000 Arabów zaatakowało żydowskie społeczności w północnej Palestynie. Do lutego Brytyjczycy stwierdzili, że tak wielu Arabów przeniknęło, że nie mieli wystarczających sił, aby je odsunąć. (Facts on File 1947, p. 231.)
W pierwszej fazie wojny, trwającej od 29 listopada 1947 roku do 1 kwietnia 1948 roku, palestyńscy Arabowie przeszli do ofensywy, z pomocą ochotników z sąsiednich krajów. Żydzi ponieśli poważne straty, a ruch na większości ich głównych szlaków komunikacyjnych został zakłócony.
26 kwietnia 1948 roku król Transjordanii Abdullah powiedział:
„Wszystkie nasze wysiłki, aby znaleźć pokojowe rozwiązanie problemu Palestyny, zakończyły się niepowodzeniem. Jedyną drogą, która nam pozostała, jest wojna. Będzie mi przyjemnością i zaszczytem ocalić Palestynę.” (Howard Sachar, A History of Israel: From the Rise of Zionism to Our Time, (NY: Alfred A. Knopf, 1979), p. 322.)
4 maja 1948 roku, Arab Legions Abdullaha zaatakowało Kfar Etzion. Obrońcy odparli atak, ale Legion wrócił tydzień później. Po dwóch dniach, źle wyposażeni i liczebnie osłabieni osadnicy zostali przytłoczeni. Wielu obrońców zostało zamordowanych po tym, jak się poddali. (Netanel Lorch, One Long War, (Jerusalem: Keter Books, 1976), p. 47; Ralph Patai, ed., Encyclopedia of Zionism and Israel (NY: McGraw Hill, 1971), pp. 307–8.)
To było przed inwazją regularnych armii arabskich, która nastąpiła po ogłoszeniu niepodległości przez Izrael.
Komisja ONZ ds. Palestyny, której Arabowie i Brytyjczycy nigdy nie pozwolili udać się do Palestyny, aby wdrożyć rezolucję, poinformowała Radę Bezpieczeństwa 16 lutego 1948 roku, że „potężne interesy arabskie, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz Palestyny, sprzeciwiają się rezolucji Zgromadzenia Ogólnego i prowadzą celowe działania mające na celu siłowe zmienienie osiedlenia przewidzianego w niej.” (Security Council Official Records, Special Supplement (1948), p. 20.)
Arabowie otwarcie wzięli odpowiedzialność za wojnę. Jamal Husseini powiedział Radzie Bezpieczeństwa 16 kwietnia 1948 roku:
„Przedstawiciel Agencji Żydowskiej powiedział nam wczoraj, że to oni nie byli napastnikami, że to Arabowie rozpoczęli walki. Nie zaprzeczyliśmy temu. Powiedzieliśmy całemu światu, że zamierzamy walczyć.” (Security Council Official Records, S/Agenda/58 (April 16, 1948), p. 19.).
Brytyjski dowódca Arabskiego Legionu Jordanii, John Bagot Glubb, przyznał:
„Na początku stycznia pierwsze oddziały Armii Wyzwolenia Arabskiego zaczęły infiltrację do Palestyny z Syrii. Niektórzy przybyli przez Jordan, a nawet przez Amman… W rzeczywistości miały one zadać pierwszy cios w ruinie Arabów w Palestynie.” ( John Bagot Glubb, A Soldier with the Arabs, (London: Staughton and Hodder, 1957), p. 79.)
Pomimo niekorzyści w liczbie, organizacji i uzbrojeniu, Żydzi zaczęli przejmować inicjatywę w tygodniach od 1 kwietnia do ogłoszenia niepodległości 14 maja. Haganah zdobyła kilka głównych miast, w tym Tyberiadę i Hajfę, a tymczasowo otworzyła drogę do Jerozolimy.
Rezolucja o podziale nigdy nie została zawieszona ani uchylona. Tak więc Izrael, żydowskie państwo w Palestynie, narodził się 14 maja, gdy Brytyjczycy w końcu opuścili kraj. Pięć armii arabskich (Egipt, Syria, Transjordania, Liban i Irak) natychmiast najechało Izrael. Ich intencje ogłosił Abd al-Rahman Azzam Pasza, sekretarz generalny Ligi Arabskiej: „Będzie to wojna zagłady. To będzie doniosła masakra w historii, o której będzie się mówić jak o masakrach Mongołów czy krucjatach.” (“Interview with Abd al-Rahman Azzam Pasha,” Akhbar al-Yom (Egypt), (October 11, 1947), translated by R. Green.)